tag:blogger.com,1999:blog-58980348746978644172024-03-13T20:15:41.517+02:00ΟΝΕΙΡΟΛΟΓΙΟΚαρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-56005059798825388172013-04-14T03:02:00.000+03:002013-04-14T03:15:22.060+03:00ΑΛΦΑΔΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-a1ppgcYUhiI/UWnuqV_MzxI/AAAAAAAAAH8/SqbneQzpweE/s1600/il_fullxfull.390702084_bj3a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-a1ppgcYUhiI/UWnuqV_MzxI/AAAAAAAAAH8/SqbneQzpweE/s320/il_fullxfull.390702084_bj3a.jpg" width="313" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Το παρελθόν σου είναι όπως οι δίσκοι.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Δεν κρύβεται, φυλάσσεται μέσα σε ντουλάπια,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">ούτε σε θήκες.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Το θέλεις εκεί μπροστά σου</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">στο ράφι που μόλις ζύγιασες στον τοίχο.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Κάθε ράχη να σου θυμίζει μία εικόνα</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Κάθε τίτλος μία νέα βόλτα στην Αθήνα</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Κάθε μετριότητα την προσπάθειά σου να τον αγαπήσεις</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">γιατί η επιλογή έγινε ανάμεσα σε πολλούς.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Κάθε ένταση τα συναισθήματα που έκρυβες</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Κάθε στίχος ένα μοναχικό ταξίδι</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Κάθε μελωδία την ανάγκη να την μοιραστείς.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Το μέλλον σου θα πρέπει να είναι όπως οι δίσκοι.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Απαιτεί την προσοχή σου, έχει το τίμημά του.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Να γοητεύεσαι από το εξώφυλλο, να ταξιδεύεις με τους στίχους</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Να γεννά τη βόλτα, να αγκαλιάζεις τις επιλογές σου.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αλλά κυρίως να μην το εγκλωβίζεις σε έναν σκληρό δίσκο</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">σύμμαχο της ποσότητας, ενός μηδενικού ρίσκου.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Να το βλέπεις εκεί μπροστά σου</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Στο ράφι που κάποτε ζύγιασες στον τοίχο</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Με τις θέσεις τις κενές...</span></div>
</div>
Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-34066572294326738762011-11-06T14:06:00.003+02:002011-11-06T14:25:20.351+02:00ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ<div align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-kMAQpwgH2Pw/TrZ7hBlpJZI/AAAAAAAAAG0/RVW8J_BpsOE/s1600/i-can-fly-troix-johnson.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; width: 135px; height: 180px; text-align: center; display: block; cursor: pointer;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5671856588011939218" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/-kMAQpwgH2Pw/TrZ7hBlpJZI/AAAAAAAAAG0/RVW8J_BpsOE/s320/i-can-fly-troix-johnson.jpg" /></a>Μαθητής δημοτικού έκανε την ερώτηση:<br />«Πριν ψηφιστεί ο νόμος της βαρύτητας οι άνθρωποι πετούσαν;»<br />Και τιμωρήθηκε γι’ αυτό.<br /><br />Δεν ξέρω αν τιμωρήθηκες ή τιμώρησες.<br />Η δύναμη της γλώσσας απεριόριστη.<br />Ο πόνος μίας λέξης, τυραννία.<br />Δεν ξέρω αν τιμωρήθηκες ή τιμώρησες.<br />Η προκατάληψη – συμβιβασμός,<br />η λογική – εχθρός<br />και το κενό είναι άχρηστο χωρίς τη φαντασία.<br /><br />Στο μοτίβο της επιφανείας<br />δε μπορείς να μιλάς για βάθος.<br />Στο ρυθμό του, οι λέξεις χάνουν τη δύναμή τους,<br />τα νοήματα λιγοστεύουν<br />και η τιμωρία γίνεται μέσο διαφυγής, κυριαρχίας.<br /><br />Δεν ξέρω αν τιμωρήθηκες ή τιμώρησες.<br />Γνωρίζω πως την αύρα του απείρου εσύ γεύεσαι<br />και από εδώ ψηλά που σε κοιτώ<br />σου εύχομαι καλό ταξίδι, αν έρχεσαι…<br /></div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-16203357721236172992011-05-23T13:24:00.002+03:002011-05-23T13:33:22.307+03:00ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ<div align="center"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 314px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5609855841935411810" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/-0zkUPKiIKRM/Tdo2Knu1ymI/AAAAAAAAAGI/n5_yQmm6twk/s320/80403-7480954-7.jpg" />Τι ‘ναι χαρά και τι ‘ναι λύπη,<br />τι ‘ναι τέλος τι αρχή˙<br />μεσ’ το άπειρο των σκέψεων<br />στου θεάτρου τη σκηνή.<br /><br />Τι ‘ναι πόνος και τι χάδι,<br />τι κατάρα, τι ευχή˙<br />μεσ’ τη νιότη που κοιμάται,<br />μεσ’ το λάθος που ευημερεί.<br /><br />Δεν ξέρω τι ν’ απαντήσω˙<br />όλα σχετικά στη ζωή˙<br />και όταν γυρνάω στον καθρέπτη,<br />βλέπω έναν κλόουν που θρηνεί.<br /><br />Τι ‘ναι ψέμα, τι αλήθεια˙<br />τι καλό και τι κακό˙<br />μεσ’ το πάθος που το πνίγεις,<br />μεσ’ του ονείρου το φραγμό.<br /><br />Δεν ξέρω τι ν’ απαντήσω,<br />μία μάχη άνιση η ζωή<br />και όταν διαβάζω ό,τι γράφω,<br />βλέπω το θύτη ν’ απορεί… </div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-67138053708683884932010-10-02T02:27:00.003+03:002010-10-02T02:32:55.866+03:00ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ<div align="center"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TKZuv862vfI/AAAAAAAAAD0/X4tDpbeDP5w/s1600/29152367.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5523223763102383602" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TKZuv862vfI/AAAAAAAAAD0/X4tDpbeDP5w/s320/29152367.jpg" /></a>Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει<br />και οι σειρήνες του χαμού θα πάψουν ν’ αντηχούν<br />το γνώριμο της μοναξιάς μεθυστικό τραγούδι<br />θα συνοδεύει τα λεπτά, τις ώρες που κυλούν.<br /><br />Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει<br />και οι μορφές της τραγωδίας στα καμαρίνια αφεθούν<br />τη θέση ένα χαμόγελο στα χείλη δε θα πάρει,<br />θα συνεχίσει ο καθένας όπου τα βήματα τραβούν.<br /><br />Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει<br />και η ενέργεια της θλίψης στερέψει και αυτή<br />οι άνθρωποι ανδρείκελα, χωρίς καμία ουσία,<br />θ’ ακολουθήσουν του σήμερα την πάγια προσταγή.<br /><br />Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει<br />και πάψουν οι γύρω μου να με δικαιολογούν<br />τα παραμύθια για τους πρίγκιπες δε θα ‘χουν αίσιο τέλος,<br />τους στίχους θα διαβάζουν, θα κλαιν, μα θα σιωπούν…</div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-72454820618381035862010-09-18T16:13:00.005+03:002010-09-18T16:49:48.044+03:00ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ<div align="center"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 289px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5518250191947171778" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TJTDUAi-B8I/AAAAAAAAADs/UXsacm8je4Q/s320/choi_stairwaytoheaven.png" />Θα ήθελα να φύσαγε ένα αεράκι, καλοκαιρινό.<br />Να με ‘παιρνε, να χανόμουν σε πελάγη μακρινά˙<br />σαν άστρο που ξέμεινε σε φόντο σκοτεινό<br />και φώτισε του μυαλού μου τ’ απόκρυφα κενά.<br /><br />Μέσα σε δρόμους μυστικούς και σε σοκάκια ξένα<br />θα έψαχνα του εαυτού μου τις άγνωστες γραφές˙<br />μήπως ξεφύγω τελικά απ’ της δειλίας την πένα<br />και της αδυναμίας τις πυκνές και ανθεκτικές ραφές.<br /><br />Στο ταξίδι μου αυτό, θα έψαχνα μία απάντηση˙<br />η φαντασία θα κυριαρχούσε και γνώση θ’ αποκτούσα,<br />ώστε τα όνειρα που στο σήμερα κατάντησαν μία άρνηση,<br />αμήχανα να πίστευα και στοργικά να συντηρούσα.<br /><br />Θα ένιωθα ελεύθερος τους στόχους να ορίσω,<br />τα ιδανικά που θ’ άξιζε για ‘κείνα να χαθώ˙<br />ώστε τις μέρες μου με νόημα γλυκό να τις γεμίσω,<br />όπως γεμίζουν οι ηλιαχτίδες τον πρωινό ουρανό.<br /><br />Και τότε έτοιμος θα γύρναγα στο λαβωμένο τώρα,<br />μαζί μ’ αυτή την εύπλαστη μα τόσο βαριά κληρονομιά<br />σε κάθε άνθρωπο που νοσταλγεί τα “ευτελή” ετούτα δώρα,<br />απλόχερα να δώσω, με μία φτωχή ματιά… </div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-62253774546881362192010-09-11T16:39:00.002+03:002010-09-11T16:51:24.809+03:00ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ<div align="center"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 222px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5515651798621151074" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TIuIFnGO32I/AAAAAAAAADU/px13PQK2mzQ/s320/Perv_7044a.jpg" /> Μέσα στο άλμπουμ της ζωής θα ζωγραφίσω εικόνες˙<br />δε θα’ ναι χρώματα γεμάτες, δε θα’ ναι στατικές˙<br />ένα συναίσθημα θα οδηγεί μακριά απ’ τους κανόνες<br />και μια ανάμνηση θα φανερώνει στιγμές ιδανικές.<br /><br />Φαντάσου ηλιοβασιλέματα μέσα σ’ ένα καράβι˙<br />γύρω η γαλάζια έκταση να σε κυβερνά<br />στο βάθος τη στεριά να την κοιτάς με νάζι<br />ενώ δυο γλάρους θεωρείς μονάχη συντροφιά.<br /><br />Φαντάσου νύχτες μαγικές στο λόφο να βαδίζεις˙<br />με δέος το απέραντο της πόλης να κοιτάς<br />και κάθε σκέψη σου αμήχανα με ελπίδα να γεμίζεις<br />αφού εκεί πάνω νιώθεις, για λίγο, βασιλιάς.<br /><br />Σε κούρασα, μα σε καλώ να φανταστείς εκείνη<br />που αγάπησες πιο έντονα από την ίδια τη ζωή˙<br />να σε κοιτά στα μάτια, με τόλμη, που προδίδει<br />τη σκέψη της, τα όνειρα που κάνετε μαζί.<br /><br />Τέλος, φαντάσου τη στιγμή που νιώθεις πως πεθαίνεις˙<br />χωρίς καμία ενοχή στο παρελθόν σου να γυρνάς<br />και ικανοποιημένος για ό,τι έφτιαξες και πίσω σου αφήνεις<br />με θάρρος ν’ αντικρίσεις την πόρτα που περνάς.</div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-86247377132568561552010-09-05T03:05:00.004+03:002010-10-02T02:33:30.856+03:00ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ<div align="center"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TILe-jOq94I/AAAAAAAAADM/mUPfnMAt914/s1600/big_paint_6417003.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 252px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513214060044941186" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TILe-jOq94I/AAAAAAAAADM/mUPfnMAt914/s320/big_paint_6417003.jpg" /></a>Μία αέναη κίνηση κοιτώ και απολαμβάνω<br />της θάλασσας που γύρω μου γεμίζει τα κενά<br />και έναν ήλιο που με χάρη δεσπόζει από πάνω<br />στης Σαντορίνης τη ζεστή και φιλική αγκαλιά.<br /><br />Και η εικόνα αυτή στη σκέψη μου μάχεται τη ζωή μου<br />που μ’ ένα πείσμα βιαστική στο άγνωστο γυρνά<br />και με περίσσιο ζήλο προσπαθεί να κάψει την ψυχή μου<br />στη λάβα του ηφαίστειου που ορθώνεται μπροστά…<br /></div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-36965824699601517232010-08-24T00:26:00.004+03:002010-09-03T10:21:48.506+03:00ΜΕΓΑΝΗΣΙ<div align="center"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/THLn0Pv7ttI/AAAAAAAAAC8/LC5MHArAO4w/s1600/ansted3.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 191px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508720178994329298" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/THLn0Pv7ttI/AAAAAAAAAC8/LC5MHArAO4w/s320/ansted3.jpg" /></a> Νοστάλγησα απόψε μια μαγεμένη νύχτα<br />στην αγκαλιά της θάλασσας με έναστρο ουρανό,<br />δεν είναι το κάλλος της αυτό που σκέφτομαι με γλύκα,<br />αλλά η ηρεμία που άθελα της με αναγκάζει ν’ αγρυπνώ.<br /><br />Είναι η γαλήνη που σε κάνει να θέλεις να ξεχάσεις,<br />το απέραντο μαύρο πέπλο του βραδινού ουρανού,<br />ένα αεράκι που σκορπάει ό,τι θες να προσπεράσεις<br />και μια αρμονία σύμμαχος, κάθε ανήσυχου μυαλού.<br /><br />Σε οδηγούν σε αδιέξοδο ετούτες οι εικόνες<br />μα σου ανοίγουν ορίζοντες αδιάβατους κρυφούς<br />και σε προτρέπουν να σκεφτείς μακριά από κανόνες<br />τι ήσουν και τι θα’ σαι σε μέλλοντες καιρούς.<br /><br />Όμως κουράζει η πάλη ενάντια στο εγώ σου<br />σε βασανίζει αλόγιστα μιας αλήθειας η φωνή<br />και ανήμπορος να αφουγκραστείς τα βάθη της ψυχής σου<br />με καρτερία αναμένεις τον ήλιο, την αυγή.<br /><br />Νοστάλγησα απόψε μία νύχτα μαγική<br />χαμένος μέσα σε όρμους ενός νησιού του Ιονίου<br />εκεί που ένα συναίσθημα αμφισβήτησε τη λογική<br />κάτω από το φως του φεγγαριού, κάποια βραδιά του Ιουλίου. </div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-87670246197579096322010-08-03T03:14:00.006+03:002010-10-02T02:34:04.015+03:00ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ<a href="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TFdgPOgOzRI/AAAAAAAAACs/48_SSwzLiAk/s1600/12_%2520Isolation%2520(1987).jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 319px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5500971284563938578" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TFdgPOgOzRI/AAAAAAAAACs/48_SSwzLiAk/s320/12_%2520Isolation%2520(1987).jpg" /></a><div align="center">Σήμερα δε θα σε κουράσω πολύ˙<br />για ένα ταξίδι θα μιλήσω,<br />μία περιπλάνηση σε κόσμους μακριά απ’ τη λογική<br />που όταν ήμουν μοναχός, θέλησα να γνωρίσω.<br /><br />Για μέσο θα έχουμε το νου,<br />σαν αποσκευή ένα τραγούδι˙<br />βάση ο αχός ενός γνώριμου σκοπού<br />και δύναμη της νιότης το λουλούδι.<br /><br />Η φαντασία θα’ ναι ο οδηγός<br />και μία ανάμνηση η στάση,<br />οι σκέψεις μας απύθμενος βυθός<br />ενώ το όνειρο, του φεγγαριού η λάμψη.<br /><br />Αγκάλιασέ με κι’ άκουσε τον ήχο των κυμάτων<br />πιάσε με και ζήσε την εμπειρία αυτή˙<br />ξέφυγε απ’ τα δεσμά των έμμεσων θανάτων,<br />συνταξιδιώτη άγγιξε για λίγο τη γιορτή.<br /><br />Μα αν με νομίζεις για τρελό,<br />σε προκαλώ τα μάτια σου να κλείσεις<br />και αν για ένα ταξίδι δεν κινήσεις<br />τότε μάλλον πήρες τον δρόμο τον “σωστό”… </div><br /><a href="http://www.sync.gr/claim/qniQAwZPHL3v" rel="sync"></a>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-51920679666494210752010-07-18T14:43:00.007+03:002010-07-27T15:32:45.388+03:00ΠΡΟΛΟΓΟΣ<p align="center"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TELpAnhO-iI/AAAAAAAAACk/i867eUi-LMs/s1600/modigliani12.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 192px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5495210692163074594" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TELpAnhO-iI/AAAAAAAAACk/i867eUi-LMs/s320/modigliani12.jpg" /></a></p><div align="center">Κάπως έτσι φαντάζομαι τον ιδανικό θάνατο.<br />Να κάθομαι λέει αντίκρυ σε πρόσωπο αγαπημένο.<br />Χαμογελά κι’ εγώ απλά τα μάτια μου κλείνω.<br />Σκέψου. Αν την τελευταία εικόνα κουβαλάς εκεί στο άπειρο<br />σε τοπίο πρωτοθώρητο, απ’ την άρνηση της γνώσης απαλλαγμένο,<br />ένα χαμόγελο να ‘ναι ο σύνδεσμος με του κόσμου μας το κρίνο.<br />Κάπως έτσι φαντάζομαι τον ιδανικό θάνατο.<br />Μέχρι την ύστατη στιγμή να προσφέρω κάτι “απαξιωμένο”,<br />που σαν μια θάλασσα ήρεμη και γαλήνια<br />συμπληρώνει κάθε κενό, από ‘μένα, πίσω ξεχασμένο… </div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-75956260187151724952010-07-10T23:04:00.004+03:002010-07-27T15:33:29.032+03:00ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ<p align="center"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDjS4T3MhNI/AAAAAAAAACc/ILUBKI-Yj4c/s1600/wine-bottle-michael-kulick.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5492371610424607954" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDjS4T3MhNI/AAAAAAAAACc/ILUBKI-Yj4c/s320/wine-bottle-michael-kulick.jpg" /></a></p><div align="center">Σ’ αγαπώ ζωή μου ξένη, απρόβλεπτη και ωραία˙<br />σε μυρίζω στον ανθό που έχω μέσα στην καρδιά μου<br />και το νιώθω το άγγιγμά σου, λες από μία γκρίζα θέα<br />του κορμιού σου, που παντοτινά, ορθώνεται μπροστά μου.<br /><br />Σ’ αγαπώ γλυκιά μου μούσα γιατί μόνο εσύ μ’ εμπνέεις˙<br />εσύ με πείθεις για ένα όνειρο πως αξίζει εγώ να ζω<br />και ενώ με μία αμφισβήτηση τον κόσμο μας παιδεύεις<br />φοβάμαι μακριά της, σε δρόμο άχαρο θα πορευτώ.<br /><br />Σ’ αγαπώ συνταξιδιώτισσα σε λιμάνια και πελάγη,<br />σε κόσμους άγνωστους, ειρηνικούς και αγνούς,<br />που δεν αλλοίωσε ακόμα του μικροπρεπή η χάρη<br />ούτε ξεγελάστηκε απ’ του ιδιοτελή τους ψεύτικους λυγμούς.<br /><br />Σ’ αγαπώ γιατί μου πρότεινες τον δύσκολο τον δρόμο˙<br />αυτόν που μου χαρίζει περίσσιες ευωδιές<br />και μου ορίζεις αυθαίρετα έναν δικό σου νόμο,<br />ν’ αποφεύγω τους ανθρώπους που μοιάζουν με σκιές.<br /><br />Σ’ αγαπώ γιατί μου πρόσφερες χιλιάδες πειρασμούς<br />και με δοκίμασες προκλητικά στο λάθος, την αλήθεια˙<br />όμως δεν άντεξα, γεύτηκα του σκότους τους τριγμούς<br />και τώρα μία αρρώστια χουγιάζει μεσ’ τα στήθια.<br /><br />Σ’ αγαπώ και σε κερνώ ακόμα ένα ποτήρι<br />απ’ το μπουκάλι που μ’ αυτό τον χρόνο μου μετράς.<br />Τη συντροφιά σου θεωρώ πολύτιμο στολίδι<br />κι ας χάνω χρόνια απ’ τις γουλιές που εσύ τώρα μεθάς.<br /><br />Σ’ αγαπώ γλυκιά ζωή μα το νιώθω πως σε χάνω˙<br />ενώ μία ντροπή αισθάνομαι το λόγο να σου πω.<br />Βλέπεις, απ’ την ανάγκη μου το πρόσωπό σου να κοιτάω<br />έμαθα και τους ανθρώπους γύρω μου, με πάθος ν’ αγαπώ… </div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-86225909749671108402010-07-05T23:52:00.007+03:002010-08-05T03:41:28.150+03:00ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ…<p align="center"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJMXlPLCZI/AAAAAAAAAB8/0ANA-Fxz6QI/s1600/manandwindow.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 263px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5490534863734507922" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJMXlPLCZI/AAAAAAAAAB8/0ANA-Fxz6QI/s320/manandwindow.jpg" /></a></p><p align="center">Κοιτώντας τα παράθυρα ξεχνιέσαι αφηρημένος.<br />Θαυμάζεις το τοπίο που ένα πλαίσιο οριοθετεί<br />και είσαι απ’ του συνόλου το μονότονο απαλλαγμένος<br />καθώς φαντάζει μοναδική η εικόνα στο γυαλί.<br /><br />Είναι η αντίθεση με το αδιέξοδο του τοίχου.<br />Το αίσθημα ελευθερίας που γεννάει η φυγή.<br />Είναι αυτή η έλλειψη κάποιου τυχαίου ήχου<br />που σε ωθεί μ’ ένα τραγούδι να σπάσεις τη σιωπή.<br /><br />Κοιτώντας τα παράθυρα απομονώνεις την ελπίδα.<br />Δε βλέπεις το καλύτερο ούτε το πραγματικά κακό.<br />Καθετί αποτελεί μία νέα άγραφη σελίδα˙<br />του ονειρολογίου που το κρύβεις σε μέρος μυστικό.<br /><br />Απ’ το παράθυρο διακρίνεις μία παρουσία ξεχωριστή.<br />Με τη χάρη που διασχίζει της ψυχής σου το πλατώ,<br />τι όμορφα που δένει με του ονείρου σου τη σκηνή.<br />Πόσο θες να της φωνάξεις: «μη χαθείς, μείνε εδώ…» </p>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-32706030291543116622010-07-03T03:41:00.004+03:002010-07-27T15:34:37.120+03:00ΑΝΑΤΟΛΗ<p align="center"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJOIYd_5zI/AAAAAAAAACE/sOQNJilAzkM/s1600/Dawn_sky_400.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 253px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5490536801632249650" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJOIYd_5zI/AAAAAAAAACE/sOQNJilAzkM/s320/Dawn_sky_400.jpg" /></a></p><div align="center">Την ψυχή παρομοιάζω με τον ήλιο.<br />Δεν ξέρω αν έχει χρώμα αν είναι φωτεινή˙<br />δεν ξέρω αν ένα σύννεφο αρκεί για να κρυφτεί˙<br />μα αισθάνομαι τον κύκλο που χαράζει σιωπηλή.<br /><br />Και το συναίσθημα φαντάζει ηλιαχτίδα.<br />Δεν ξέρω ένα εμπόδιο αν μπορεί να προσπεράσει˙<br />δεν ξέρω ένα σώμα αν θα μπορούσε να το κάψει˙<br />μα νιώθω πως την άδεια μου ζωή μπορεί να επηρεάσει.<br /><br />Είναι και το σώμα ουρανός.<br />Ένας ήλιος του ορίζει τι ποτό θα μας κεράσει,<br />μία δύση, ένα δειλινό προσμένει να ησυχάσει,<br />μία ηλιαχτίδα καρτερεί αισιοδοξία να μοιράσει… </div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-90248066654749289382010-06-27T14:22:00.002+03:002010-07-27T14:38:00.917+03:00ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ<p align="center"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJSPksurfI/AAAAAAAAACM/d0gRShsGH60/s1600/FULL_M~1.JPG"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 262px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5490541323220856306" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJSPksurfI/AAAAAAAAACM/d0gRShsGH60/s320/FULL_M~1.JPG" /></a></p><div align="center">Μονάχος στέκομαι και σε κοιτώ ολόγιομο φεγγάρι.<br />Μπροστά μου καθρεφτίζεσαι στο ήρεμο νερό<br />φωτίζεις της ψυχής το σκοτεινό κουφάρι,<br />τη νύχτα απειλείς μ’ ένα σου φως αχνό.<br /><br />Χαζεύω τις σκιές που γύρω μου χορεύουν<br />φιγούρες μες τη θάλασσα, τα σύννεφα, παντού˙<br />τις σκέψεις μου ξυπνούν, τη φαντασία παρασέρνουν<br />μακριά από την πόλη, τις λεωφόρους του χαμού.<br /><br />Απολαμβάνω σκεφτικός το σκοπό της μοναξιάς σου.<br />Συντροφεύει της ζωής μου το μεγάλο ερωτηματικό:<br />Γιατί η αρμονία να χαράζει την τροχιά σου;<br />Μήπως ελεύθερο θα μου φανέρωνες κάτι διαφορετικό;<br /><br />Η ώρα είναι περασμένη μα εγώ θα περιμένω<br />να μου προδώσεις το κρυφό σου μυστικό.<br />Τη λύτρωση γυρεύω, συγγνώμη που επιμένω˙<br />μα το τέλος ενός στίχου σου ζητάω, ν’ αποκοιμηθώ… </div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5898034874697864417.post-28695818703508315662010-05-04T10:57:00.004+03:002010-10-02T02:36:02.032+03:00ΠΡΟΧΕΙΡΟ<p align="center"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJUkIz_6DI/AAAAAAAAACU/pnNLqsy6Wgo/s1600/Man%2520Writing%2520WEB.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 256px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5490543875535661106" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_w_6YsVk_czE/TDJUkIz_6DI/AAAAAAAAACU/pnNLqsy6Wgo/s320/Man%2520Writing%2520WEB.jpg" /></a></p><div align="center"><span style="font-family:georgia;">Σε σένα επιστρέφω και ζητώ<br />ν’ ακούσεις το κρυφό παράπονό μου<br />βλέπεις το τραύμα δεν ξεχνάει να ματώνει<br />τώρα βαπτίζω τις σελίδες σου θεό.<br /><br />Τη φλόγα αυτή την ώρα κοιτάζω σιωπηλός<br />σκέφτομαι όμορφες στιγμές, μνήμες χαμένες<br />και στο κορμί σου χάραξα σκέψεις φιμωμένες,<br />γιατί ανάγκη είχα σε κάποιον να τις πω.<br /><br />Είναι που είσαι εσύ μαζί, ο φίλος κι ο εχθρός μου<br />το γέλιο μου δε γνώρισες ούτε και τη χαρά<br />μόνο ντροπή, δειλία, όνειρα χαμένα μεσ’ τη σκόνη<br />που θέλησα και τ’ άφησα στη λήθη μυστικά.<br /><br />Σε λίγο θα γεμίσεις μουτζούρες και γομίδια.<br />Εγώ θα πάψω ν’ αρμενίζω στου παραλόγου τα νερά<br />μα εσύ θ’ αποτελείς κρησφύγετο για εκείνα<br />που νιώθω όταν το φως της φλόγας με μεθά… </span></div>Καρατζάς Αναστάσιοςhttp://www.blogger.com/profile/16734684885938950218noreply@blogger.com4