…θα σε ονομάσω ονειρολόγιο. Εγώ μιλάω, εγώ γράφω, εγώ σβήνω, εσύ ακούς, εσύ σωπαίνεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μόνο σου θα είσαι ένα απλό πρόχειρο. Μην το παρεξηγείς όμως αυτό. Ανάλογα με το τι νιώθω, θα αποκτάς δύναμη. Θα ορίζεις τη χαρά μου, τη δημιουργία και θα αποτελείς το θησαυρό μου. Σε’ σένα θα αποτυπώσω το περιβάλλον μου με λέξεις. Γιατί κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες, αν ο αφηγητής και ο ακροατής δε φοβούνται τη φαντασία. Εμείς θα την κάνουμε την επανάσταση. “Και αν είναι το σήμερα νωρίς, το αύριο μπορεί και να μην είναι αργά…”

Με τον τρόπο αυτό θα με γνωρίσεις και στο τέλος, θα μπορούν να γνωρίσουν και εσένα άλλοι. Θα μου πεις όμως, ότι εγώ είμαι εσύ. Λάθος! Εδώ γράφει ένας άλλος εαυτός, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός, ο “συμπαθητικός”. Εγώ, μακριά από τις λευκές σελίδες σου, το παρθένο σώμα, είμαι άλλος. Ποιος; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να γνωρίσω. Μας ενδιαφέρει το εδώ, φίλε.

Μάθαμε λοιπόν τους πρωταγωνιστές. Τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Τα πάντα θα είναι δημιουργία του συναισθήματος, της ψυχής. Άρα θα πούμε τόπο την ψυχή και χρόνο, δεν ξέρω. Η ιστορία αρχίζει και τρέφεται από διάφορες ανάγκες. Άλλοι τις ονομάζουν απαισιοδοξία, άλλοι τρέλα. Εγώ θα τις αποκαλέσω απογοήτευση. Θα έχουμε λοιπόν και συντροφιά μία θηλυκή ύπαρξη, την απογοήτευση. Για αρχή είμαστε αρκετοί, άλλωστε τι χρειάζεται; Η έμπνευση (απογοήτευση), το μέσο (εσύ) και ο παθών (εγώ). Ξέχασα και κάποιον στόχο. Ας τον ονομάσουμε λύτρωση…

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΠΡΟΧΕΙΡΟ

Σε σένα επιστρέφω και ζητώ
ν’ ακούσεις το κρυφό παράπονό μου
βλέπεις το τραύμα δεν ξεχνάει να ματώνει
τώρα βαπτίζω τις σελίδες σου θεό.

Τη φλόγα αυτή την ώρα κοιτάζω σιωπηλός
σκέφτομαι όμορφες στιγμές, μνήμες χαμένες
και στο κορμί σου χάραξα σκέψεις φιμωμένες,
γιατί ανάγκη είχα σε κάποιον να τις πω.

Είναι που είσαι εσύ μαζί, ο φίλος κι ο εχθρός μου
το γέλιο μου δε γνώρισες ούτε και τη χαρά
μόνο ντροπή, δειλία, όνειρα χαμένα μεσ’ τη σκόνη
που θέλησα και τ’ άφησα στη λήθη μυστικά.

Σε λίγο θα γεμίσεις μουτζούρες και γομίδια.
Εγώ θα πάψω ν’ αρμενίζω στου παραλόγου τα νερά
μα εσύ θ’ αποτελείς κρησφύγετο για εκείνα
που νιώθω όταν το φως της φλόγας με μεθά…

4 σχόλια:

kiki είπε...

..Ta sxolia perisseuoun, alla tha pw ena 'perissio' teleioooooo!!!!!

Eugenie Zamaria είπε...

Teleioooooo, ola katapliktika alla afto kai to feggari monadika!!! ;-) Pragmatika sigxaritiria!!!!

Καρατζάς Αναστάσιος είπε...

Ευγενία σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν ξέρω αν είναι καταπληκτικά αλλά με την ίδια θέρμη θα χαζέψω το φεγγάρι που μέρα τη μέρα γεμίζει.

Ανώνυμος είπε...

mesa apo thn kardia moy..ena megalo mprabo..den eimai "eidikh"..alla me aggiksan!!!! eyxomai meres gemates empneyseis!!