…θα σε ονομάσω ονειρολόγιο. Εγώ μιλάω, εγώ γράφω, εγώ σβήνω, εσύ ακούς, εσύ σωπαίνεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μόνο σου θα είσαι ένα απλό πρόχειρο. Μην το παρεξηγείς όμως αυτό. Ανάλογα με το τι νιώθω, θα αποκτάς δύναμη. Θα ορίζεις τη χαρά μου, τη δημιουργία και θα αποτελείς το θησαυρό μου. Σε’ σένα θα αποτυπώσω το περιβάλλον μου με λέξεις. Γιατί κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες, αν ο αφηγητής και ο ακροατής δε φοβούνται τη φαντασία. Εμείς θα την κάνουμε την επανάσταση. “Και αν είναι το σήμερα νωρίς, το αύριο μπορεί και να μην είναι αργά…”

Με τον τρόπο αυτό θα με γνωρίσεις και στο τέλος, θα μπορούν να γνωρίσουν και εσένα άλλοι. Θα μου πεις όμως, ότι εγώ είμαι εσύ. Λάθος! Εδώ γράφει ένας άλλος εαυτός, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός, ο “συμπαθητικός”. Εγώ, μακριά από τις λευκές σελίδες σου, το παρθένο σώμα, είμαι άλλος. Ποιος; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να γνωρίσω. Μας ενδιαφέρει το εδώ, φίλε.

Μάθαμε λοιπόν τους πρωταγωνιστές. Τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Τα πάντα θα είναι δημιουργία του συναισθήματος, της ψυχής. Άρα θα πούμε τόπο την ψυχή και χρόνο, δεν ξέρω. Η ιστορία αρχίζει και τρέφεται από διάφορες ανάγκες. Άλλοι τις ονομάζουν απαισιοδοξία, άλλοι τρέλα. Εγώ θα τις αποκαλέσω απογοήτευση. Θα έχουμε λοιπόν και συντροφιά μία θηλυκή ύπαρξη, την απογοήτευση. Για αρχή είμαστε αρκετοί, άλλωστε τι χρειάζεται; Η έμπνευση (απογοήτευση), το μέσο (εσύ) και ο παθών (εγώ). Ξέχασα και κάποιον στόχο. Ας τον ονομάσουμε λύτρωση…

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

Σήμερα δε θα σε κουράσω πολύ˙
για ένα ταξίδι θα μιλήσω,
μία περιπλάνηση σε κόσμους μακριά απ’ τη λογική
που όταν ήμουν μοναχός, θέλησα να γνωρίσω.

Για μέσο θα έχουμε το νου,
σαν αποσκευή ένα τραγούδι˙
βάση ο αχός ενός γνώριμου σκοπού
και δύναμη της νιότης το λουλούδι.

Η φαντασία θα’ ναι ο οδηγός
και μία ανάμνηση η στάση,
οι σκέψεις μας απύθμενος βυθός
ενώ το όνειρο, του φεγγαριού η λάμψη.

Αγκάλιασέ με κι’ άκουσε τον ήχο των κυμάτων
πιάσε με και ζήσε την εμπειρία αυτή˙
ξέφυγε απ’ τα δεσμά των έμμεσων θανάτων,
συνταξιδιώτη άγγιξε για λίγο τη γιορτή.

Μα αν με νομίζεις για τρελό,
σε προκαλώ τα μάτια σου να κλείσεις
και αν για ένα ταξίδι δεν κινήσεις
τότε μάλλον πήρες τον δρόμο τον “σωστό”…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)