ΜΕΓΑΝΗΣΙ

Νοστάλγησα απόψε μια μαγεμένη νύχτα
στην αγκαλιά της θάλασσας με έναστρο ουρανό,
δεν είναι το κάλλος της αυτό που σκέφτομαι με γλύκα,
αλλά η ηρεμία που άθελα της με αναγκάζει ν’ αγρυπνώ.

Είναι η γαλήνη που σε κάνει να θέλεις να ξεχάσεις,
το απέραντο μαύρο πέπλο του βραδινού ουρανού,
ένα αεράκι που σκορπάει ό,τι θες να προσπεράσεις
και μια αρμονία σύμμαχος, κάθε ανήσυχου μυαλού.

Σε οδηγούν σε αδιέξοδο ετούτες οι εικόνες
μα σου ανοίγουν ορίζοντες αδιάβατους κρυφούς
και σε προτρέπουν να σκεφτείς μακριά από κανόνες
τι ήσουν και τι θα’ σαι σε μέλλοντες καιρούς.

Όμως κουράζει η πάλη ενάντια στο εγώ σου
σε βασανίζει αλόγιστα μιας αλήθειας η φωνή
και ανήμπορος να αφουγκραστείς τα βάθη της ψυχής σου
με καρτερία αναμένεις τον ήλιο, την αυγή.

Νοστάλγησα απόψε μία νύχτα μαγική
χαμένος μέσα σε όρμους ενός νησιού του Ιονίου
εκεί που ένα συναίσθημα αμφισβήτησε τη λογική
κάτω από το φως του φεγγαριού, κάποια βραδιά του Ιουλίου.

ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

Σήμερα δε θα σε κουράσω πολύ˙
για ένα ταξίδι θα μιλήσω,
μία περιπλάνηση σε κόσμους μακριά απ’ τη λογική
που όταν ήμουν μοναχός, θέλησα να γνωρίσω.

Για μέσο θα έχουμε το νου,
σαν αποσκευή ένα τραγούδι˙
βάση ο αχός ενός γνώριμου σκοπού
και δύναμη της νιότης το λουλούδι.

Η φαντασία θα’ ναι ο οδηγός
και μία ανάμνηση η στάση,
οι σκέψεις μας απύθμενος βυθός
ενώ το όνειρο, του φεγγαριού η λάμψη.

Αγκάλιασέ με κι’ άκουσε τον ήχο των κυμάτων
πιάσε με και ζήσε την εμπειρία αυτή˙
ξέφυγε απ’ τα δεσμά των έμμεσων θανάτων,
συνταξιδιώτη άγγιξε για λίγο τη γιορτή.

Μα αν με νομίζεις για τρελό,
σε προκαλώ τα μάτια σου να κλείσεις
και αν για ένα ταξίδι δεν κινήσεις
τότε μάλλον πήρες τον δρόμο τον “σωστό”…