…θα σε ονομάσω ονειρολόγιο. Εγώ μιλάω, εγώ γράφω, εγώ σβήνω, εσύ ακούς, εσύ σωπαίνεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μόνο σου θα είσαι ένα απλό πρόχειρο. Μην το παρεξηγείς όμως αυτό. Ανάλογα με το τι νιώθω, θα αποκτάς δύναμη. Θα ορίζεις τη χαρά μου, τη δημιουργία και θα αποτελείς το θησαυρό μου. Σε’ σένα θα αποτυπώσω το περιβάλλον μου με λέξεις. Γιατί κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες, αν ο αφηγητής και ο ακροατής δε φοβούνται τη φαντασία. Εμείς θα την κάνουμε την επανάσταση. “Και αν είναι το σήμερα νωρίς, το αύριο μπορεί και να μην είναι αργά…”

Με τον τρόπο αυτό θα με γνωρίσεις και στο τέλος, θα μπορούν να γνωρίσουν και εσένα άλλοι. Θα μου πεις όμως, ότι εγώ είμαι εσύ. Λάθος! Εδώ γράφει ένας άλλος εαυτός, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός, ο “συμπαθητικός”. Εγώ, μακριά από τις λευκές σελίδες σου, το παρθένο σώμα, είμαι άλλος. Ποιος; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να γνωρίσω. Μας ενδιαφέρει το εδώ, φίλε.

Μάθαμε λοιπόν τους πρωταγωνιστές. Τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Τα πάντα θα είναι δημιουργία του συναισθήματος, της ψυχής. Άρα θα πούμε τόπο την ψυχή και χρόνο, δεν ξέρω. Η ιστορία αρχίζει και τρέφεται από διάφορες ανάγκες. Άλλοι τις ονομάζουν απαισιοδοξία, άλλοι τρέλα. Εγώ θα τις αποκαλέσω απογοήτευση. Θα έχουμε λοιπόν και συντροφιά μία θηλυκή ύπαρξη, την απογοήτευση. Για αρχή είμαστε αρκετοί, άλλωστε τι χρειάζεται; Η έμπνευση (απογοήτευση), το μέσο (εσύ) και ο παθών (εγώ). Ξέχασα και κάποιον στόχο. Ας τον ονομάσουμε λύτρωση…

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

ΜΕΓΑΝΗΣΙ

Νοστάλγησα απόψε μια μαγεμένη νύχτα
στην αγκαλιά της θάλασσας με έναστρο ουρανό,
δεν είναι το κάλλος της αυτό που σκέφτομαι με γλύκα,
αλλά η ηρεμία που άθελα της με αναγκάζει ν’ αγρυπνώ.

Είναι η γαλήνη που σε κάνει να θέλεις να ξεχάσεις,
το απέραντο μαύρο πέπλο του βραδινού ουρανού,
ένα αεράκι που σκορπάει ό,τι θες να προσπεράσεις
και μια αρμονία σύμμαχος, κάθε ανήσυχου μυαλού.

Σε οδηγούν σε αδιέξοδο ετούτες οι εικόνες
μα σου ανοίγουν ορίζοντες αδιάβατους κρυφούς
και σε προτρέπουν να σκεφτείς μακριά από κανόνες
τι ήσουν και τι θα’ σαι σε μέλλοντες καιρούς.

Όμως κουράζει η πάλη ενάντια στο εγώ σου
σε βασανίζει αλόγιστα μιας αλήθειας η φωνή
και ανήμπορος να αφουγκραστείς τα βάθη της ψυχής σου
με καρτερία αναμένεις τον ήλιο, την αυγή.

Νοστάλγησα απόψε μία νύχτα μαγική
χαμένος μέσα σε όρμους ενός νησιού του Ιονίου
εκεί που ένα συναίσθημα αμφισβήτησε τη λογική
κάτω από το φως του φεγγαριού, κάποια βραδιά του Ιουλίου.

2 σχόλια:

Μελίνα είπε...

Πολύ ωραίο!

Ανώνυμος είπε...

Μαγικό...