…θα σε ονομάσω ονειρολόγιο. Εγώ μιλάω, εγώ γράφω, εγώ σβήνω, εσύ ακούς, εσύ σωπαίνεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μόνο σου θα είσαι ένα απλό πρόχειρο. Μην το παρεξηγείς όμως αυτό. Ανάλογα με το τι νιώθω, θα αποκτάς δύναμη. Θα ορίζεις τη χαρά μου, τη δημιουργία και θα αποτελείς το θησαυρό μου. Σε’ σένα θα αποτυπώσω το περιβάλλον μου με λέξεις. Γιατί κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες, αν ο αφηγητής και ο ακροατής δε φοβούνται τη φαντασία. Εμείς θα την κάνουμε την επανάσταση. “Και αν είναι το σήμερα νωρίς, το αύριο μπορεί και να μην είναι αργά…”

Με τον τρόπο αυτό θα με γνωρίσεις και στο τέλος, θα μπορούν να γνωρίσουν και εσένα άλλοι. Θα μου πεις όμως, ότι εγώ είμαι εσύ. Λάθος! Εδώ γράφει ένας άλλος εαυτός, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός, ο “συμπαθητικός”. Εγώ, μακριά από τις λευκές σελίδες σου, το παρθένο σώμα, είμαι άλλος. Ποιος; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να γνωρίσω. Μας ενδιαφέρει το εδώ, φίλε.

Μάθαμε λοιπόν τους πρωταγωνιστές. Τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Τα πάντα θα είναι δημιουργία του συναισθήματος, της ψυχής. Άρα θα πούμε τόπο την ψυχή και χρόνο, δεν ξέρω. Η ιστορία αρχίζει και τρέφεται από διάφορες ανάγκες. Άλλοι τις ονομάζουν απαισιοδοξία, άλλοι τρέλα. Εγώ θα τις αποκαλέσω απογοήτευση. Θα έχουμε λοιπόν και συντροφιά μία θηλυκή ύπαρξη, την απογοήτευση. Για αρχή είμαστε αρκετοί, άλλωστε τι χρειάζεται; Η έμπνευση (απογοήτευση), το μέσο (εσύ) και ο παθών (εγώ). Ξέχασα και κάποιον στόχο. Ας τον ονομάσουμε λύτρωση…

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Μέσα στο άλμπουμ της ζωής θα ζωγραφίσω εικόνες˙
δε θα’ ναι χρώματα γεμάτες, δε θα’ ναι στατικές˙
ένα συναίσθημα θα οδηγεί μακριά απ’ τους κανόνες
και μια ανάμνηση θα φανερώνει στιγμές ιδανικές.

Φαντάσου ηλιοβασιλέματα μέσα σ’ ένα καράβι˙
γύρω η γαλάζια έκταση να σε κυβερνά
στο βάθος τη στεριά να την κοιτάς με νάζι
ενώ δυο γλάρους θεωρείς μονάχη συντροφιά.

Φαντάσου νύχτες μαγικές στο λόφο να βαδίζεις˙
με δέος το απέραντο της πόλης να κοιτάς
και κάθε σκέψη σου αμήχανα με ελπίδα να γεμίζεις
αφού εκεί πάνω νιώθεις, για λίγο, βασιλιάς.

Σε κούρασα, μα σε καλώ να φανταστείς εκείνη
που αγάπησες πιο έντονα από την ίδια τη ζωή˙
να σε κοιτά στα μάτια, με τόλμη, που προδίδει
τη σκέψη της, τα όνειρα που κάνετε μαζί.

Τέλος, φαντάσου τη στιγμή που νιώθεις πως πεθαίνεις˙
χωρίς καμία ενοχή στο παρελθόν σου να γυρνάς
και ικανοποιημένος για ό,τι έφτιαξες και πίσω σου αφήνεις
με θάρρος ν’ αντικρίσεις την πόρτα που περνάς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)