…θα σε ονομάσω ονειρολόγιο. Εγώ μιλάω, εγώ γράφω, εγώ σβήνω, εσύ ακούς, εσύ σωπαίνεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μόνο σου θα είσαι ένα απλό πρόχειρο. Μην το παρεξηγείς όμως αυτό. Ανάλογα με το τι νιώθω, θα αποκτάς δύναμη. Θα ορίζεις τη χαρά μου, τη δημιουργία και θα αποτελείς το θησαυρό μου. Σε’ σένα θα αποτυπώσω το περιβάλλον μου με λέξεις. Γιατί κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες, αν ο αφηγητής και ο ακροατής δε φοβούνται τη φαντασία. Εμείς θα την κάνουμε την επανάσταση. “Και αν είναι το σήμερα νωρίς, το αύριο μπορεί και να μην είναι αργά…”

Με τον τρόπο αυτό θα με γνωρίσεις και στο τέλος, θα μπορούν να γνωρίσουν και εσένα άλλοι. Θα μου πεις όμως, ότι εγώ είμαι εσύ. Λάθος! Εδώ γράφει ένας άλλος εαυτός, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός, ο “συμπαθητικός”. Εγώ, μακριά από τις λευκές σελίδες σου, το παρθένο σώμα, είμαι άλλος. Ποιος; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να γνωρίσω. Μας ενδιαφέρει το εδώ, φίλε.

Μάθαμε λοιπόν τους πρωταγωνιστές. Τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Τα πάντα θα είναι δημιουργία του συναισθήματος, της ψυχής. Άρα θα πούμε τόπο την ψυχή και χρόνο, δεν ξέρω. Η ιστορία αρχίζει και τρέφεται από διάφορες ανάγκες. Άλλοι τις ονομάζουν απαισιοδοξία, άλλοι τρέλα. Εγώ θα τις αποκαλέσω απογοήτευση. Θα έχουμε λοιπόν και συντροφιά μία θηλυκή ύπαρξη, την απογοήτευση. Για αρχή είμαστε αρκετοί, άλλωστε τι χρειάζεται; Η έμπνευση (απογοήτευση), το μέσο (εσύ) και ο παθών (εγώ). Ξέχασα και κάποιον στόχο. Ας τον ονομάσουμε λύτρωση…

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Μαθητής δημοτικού έκανε την ερώτηση:
«Πριν ψηφιστεί ο νόμος της βαρύτητας οι άνθρωποι πετούσαν;»
Και τιμωρήθηκε γι’ αυτό.

Δεν ξέρω αν τιμωρήθηκες ή τιμώρησες.
Η δύναμη της γλώσσας απεριόριστη.
Ο πόνος μίας λέξης, τυραννία.
Δεν ξέρω αν τιμωρήθηκες ή τιμώρησες.
Η προκατάληψη – συμβιβασμός,
η λογική – εχθρός
και το κενό είναι άχρηστο χωρίς τη φαντασία.

Στο μοτίβο της επιφανείας
δε μπορείς να μιλάς για βάθος.
Στο ρυθμό του, οι λέξεις χάνουν τη δύναμή τους,
τα νοήματα λιγοστεύουν
και η τιμωρία γίνεται μέσο διαφυγής, κυριαρχίας.

Δεν ξέρω αν τιμωρήθηκες ή τιμώρησες.
Γνωρίζω πως την αύρα του απείρου εσύ γεύεσαι
και από εδώ ψηλά που σε κοιτώ
σου εύχομαι καλό ταξίδι, αν έρχεσαι…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)