Κοιτώντας τα παράθυρα ξεχνιέσαι αφηρημένος.
Θαυμάζεις το τοπίο που ένα πλαίσιο οριοθετεί
και είσαι απ’ του συνόλου το μονότονο απαλλαγμένος
καθώς φαντάζει μοναδική η εικόνα στο γυαλί.
Είναι η αντίθεση με το αδιέξοδο του τοίχου.
Το αίσθημα ελευθερίας που γεννάει η φυγή.
Είναι αυτή η έλλειψη κάποιου τυχαίου ήχου
που σε ωθεί μ’ ένα τραγούδι να σπάσεις τη σιωπή.
Κοιτώντας τα παράθυρα απομονώνεις την ελπίδα.
Δε βλέπεις το καλύτερο ούτε το πραγματικά κακό.
Καθετί αποτελεί μία νέα άγραφη σελίδα˙
του ονειρολογίου που το κρύβεις σε μέρος μυστικό.
Απ’ το παράθυρο διακρίνεις μία παρουσία ξεχωριστή.
Με τη χάρη που διασχίζει της ψυχής σου το πλατώ,
τι όμορφα που δένει με του ονείρου σου τη σκηνή.
Πόσο θες να της φωνάξεις: «μη χαθείς, μείνε εδώ…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου