…θα σε ονομάσω ονειρολόγιο. Εγώ μιλάω, εγώ γράφω, εγώ σβήνω, εσύ ακούς, εσύ σωπαίνεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μόνο σου θα είσαι ένα απλό πρόχειρο. Μην το παρεξηγείς όμως αυτό. Ανάλογα με το τι νιώθω, θα αποκτάς δύναμη. Θα ορίζεις τη χαρά μου, τη δημιουργία και θα αποτελείς το θησαυρό μου. Σε’ σένα θα αποτυπώσω το περιβάλλον μου με λέξεις. Γιατί κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες, αν ο αφηγητής και ο ακροατής δε φοβούνται τη φαντασία. Εμείς θα την κάνουμε την επανάσταση. “Και αν είναι το σήμερα νωρίς, το αύριο μπορεί και να μην είναι αργά…”

Με τον τρόπο αυτό θα με γνωρίσεις και στο τέλος, θα μπορούν να γνωρίσουν και εσένα άλλοι. Θα μου πεις όμως, ότι εγώ είμαι εσύ. Λάθος! Εδώ γράφει ένας άλλος εαυτός, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός, ο “συμπαθητικός”. Εγώ, μακριά από τις λευκές σελίδες σου, το παρθένο σώμα, είμαι άλλος. Ποιος; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να γνωρίσω. Μας ενδιαφέρει το εδώ, φίλε.

Μάθαμε λοιπόν τους πρωταγωνιστές. Τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Τα πάντα θα είναι δημιουργία του συναισθήματος, της ψυχής. Άρα θα πούμε τόπο την ψυχή και χρόνο, δεν ξέρω. Η ιστορία αρχίζει και τρέφεται από διάφορες ανάγκες. Άλλοι τις ονομάζουν απαισιοδοξία, άλλοι τρέλα. Εγώ θα τις αποκαλέσω απογοήτευση. Θα έχουμε λοιπόν και συντροφιά μία θηλυκή ύπαρξη, την απογοήτευση. Για αρχή είμαστε αρκετοί, άλλωστε τι χρειάζεται; Η έμπνευση (απογοήτευση), το μέσο (εσύ) και ο παθών (εγώ). Ξέχασα και κάποιον στόχο. Ας τον ονομάσουμε λύτρωση…

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει
και οι σειρήνες του χαμού θα πάψουν ν’ αντηχούν
το γνώριμο της μοναξιάς μεθυστικό τραγούδι
θα συνοδεύει τα λεπτά, τις ώρες που κυλούν.

Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει
και οι μορφές της τραγωδίας στα καμαρίνια αφεθούν
τη θέση ένα χαμόγελο στα χείλη δε θα πάρει,
θα συνεχίσει ο καθένας όπου τα βήματα τραβούν.

Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει
και η ενέργεια της θλίψης στερέψει και αυτή
οι άνθρωποι ανδρείκελα, χωρίς καμία ουσία,
θ’ ακολουθήσουν του σήμερα την πάγια προσταγή.

Όταν θα έχουν όλα πια τελειώσει
και πάψουν οι γύρω μου να με δικαιολογούν
τα παραμύθια για τους πρίγκιπες δε θα ‘χουν αίσιο τέλος,
τους στίχους θα διαβάζουν, θα κλαιν, μα θα σιωπούν…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)