…θα σε ονομάσω ονειρολόγιο. Εγώ μιλάω, εγώ γράφω, εγώ σβήνω, εσύ ακούς, εσύ σωπαίνεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μόνο σου θα είσαι ένα απλό πρόχειρο. Μην το παρεξηγείς όμως αυτό. Ανάλογα με το τι νιώθω, θα αποκτάς δύναμη. Θα ορίζεις τη χαρά μου, τη δημιουργία και θα αποτελείς το θησαυρό μου. Σε’ σένα θα αποτυπώσω το περιβάλλον μου με λέξεις. Γιατί κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες, αν ο αφηγητής και ο ακροατής δε φοβούνται τη φαντασία. Εμείς θα την κάνουμε την επανάσταση. “Και αν είναι το σήμερα νωρίς, το αύριο μπορεί και να μην είναι αργά…”

Με τον τρόπο αυτό θα με γνωρίσεις και στο τέλος, θα μπορούν να γνωρίσουν και εσένα άλλοι. Θα μου πεις όμως, ότι εγώ είμαι εσύ. Λάθος! Εδώ γράφει ένας άλλος εαυτός, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός, ο “συμπαθητικός”. Εγώ, μακριά από τις λευκές σελίδες σου, το παρθένο σώμα, είμαι άλλος. Ποιος; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να γνωρίσω. Μας ενδιαφέρει το εδώ, φίλε.

Μάθαμε λοιπόν τους πρωταγωνιστές. Τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Τα πάντα θα είναι δημιουργία του συναισθήματος, της ψυχής. Άρα θα πούμε τόπο την ψυχή και χρόνο, δεν ξέρω. Η ιστορία αρχίζει και τρέφεται από διάφορες ανάγκες. Άλλοι τις ονομάζουν απαισιοδοξία, άλλοι τρέλα. Εγώ θα τις αποκαλέσω απογοήτευση. Θα έχουμε λοιπόν και συντροφιά μία θηλυκή ύπαρξη, την απογοήτευση. Για αρχή είμαστε αρκετοί, άλλωστε τι χρειάζεται; Η έμπνευση (απογοήτευση), το μέσο (εσύ) και ο παθών (εγώ). Ξέχασα και κάποιον στόχο. Ας τον ονομάσουμε λύτρωση…

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Σ’ αγαπώ ζωή μου ξένη, απρόβλεπτη και ωραία˙
σε μυρίζω στον ανθό που έχω μέσα στην καρδιά μου
και το νιώθω το άγγιγμά σου, λες από μία γκρίζα θέα
του κορμιού σου, που παντοτινά, ορθώνεται μπροστά μου.

Σ’ αγαπώ γλυκιά μου μούσα γιατί μόνο εσύ μ’ εμπνέεις˙
εσύ με πείθεις για ένα όνειρο πως αξίζει εγώ να ζω
και ενώ με μία αμφισβήτηση τον κόσμο μας παιδεύεις
φοβάμαι μακριά της, σε δρόμο άχαρο θα πορευτώ.

Σ’ αγαπώ συνταξιδιώτισσα σε λιμάνια και πελάγη,
σε κόσμους άγνωστους, ειρηνικούς και αγνούς,
που δεν αλλοίωσε ακόμα του μικροπρεπή η χάρη
ούτε ξεγελάστηκε απ’ του ιδιοτελή τους ψεύτικους λυγμούς.

Σ’ αγαπώ γιατί μου πρότεινες τον δύσκολο τον δρόμο˙
αυτόν που μου χαρίζει περίσσιες ευωδιές
και μου ορίζεις αυθαίρετα έναν δικό σου νόμο,
ν’ αποφεύγω τους ανθρώπους που μοιάζουν με σκιές.

Σ’ αγαπώ γιατί μου πρόσφερες χιλιάδες πειρασμούς
και με δοκίμασες προκλητικά στο λάθος, την αλήθεια˙
όμως δεν άντεξα, γεύτηκα του σκότους τους τριγμούς
και τώρα μία αρρώστια χουγιάζει μεσ’ τα στήθια.

Σ’ αγαπώ και σε κερνώ ακόμα ένα ποτήρι
απ’ το μπουκάλι που μ’ αυτό τον χρόνο μου μετράς.
Τη συντροφιά σου θεωρώ πολύτιμο στολίδι
κι ας χάνω χρόνια απ’ τις γουλιές που εσύ τώρα μεθάς.

Σ’ αγαπώ γλυκιά ζωή μα το νιώθω πως σε χάνω˙
ενώ μία ντροπή αισθάνομαι το λόγο να σου πω.
Βλέπεις, απ’ την ανάγκη μου το πρόσωπό σου να κοιτάω
έμαθα και τους ανθρώπους γύρω μου, με πάθος ν’ αγαπώ…

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Sugxaritiria gia tis omorfes eikones pou dimiourgoun oi lekseis sou!!!!!Sunexise etsi!!!...Edw, eidika stin 4h strofh kollisa!!!
;-) kiki..

Καρατζάς Αναστάσιος είπε...

Που λες Κική, έσπασε το ρόδι. Πρώτο σχόλιο θετικό. Και πόσο μάλλον όταν δημιουργούν όμορφες εικόνες οι λέξεις μου, μέσα στην περιρρέουσα, άκρως καλοκαιρινή ατμόσφαιρα.
Σε ευχαριστώ για την επικοινωνία, έστω και αν δεν σμίξουν ποτέ οι σκιές μας...

Kiki είπε...

:-))))!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Euxaristw ki egw...estw!

Vgls Dmk είπε...

Βλέπεις, απ’ την ανάγκη μου το πρόσωπό σου να κοιτάω
έμαθα και τους ανθρώπους γύρω μου, με πάθος ν’ αγαπώ…
Οτι και να πω Ανασταση.. μπραβο και παλι μπραβο!!